Jordanië
Door: Ronald
Blijf op de hoogte en volg Ronald
17 December 2010 | Jordanië, Amman
Om van Egypte naar Jordanië te gaan moet je met de veerboot van Nuweiba naar Aquaba. Over land zou wel kunnen, maar dan moet je ± 10 km door Israël en dan kan je daarna niet meer Syrië binnen, dus dat was geen optie.
Voor een veerboot in arabische landen moet je rekening houden met héél veel wachten. Je moet vooral vroeg van te voren aanwezig zijn om zeker te zijn van een ticket en daarna kan je aansluiten in de langzame rijen voor de paspoortcontrole. Hoewel de veerboot pas om 15:00 uur zou afvaren, waren we dus al om 09:30 uur bij de haven en tegen 12:00 uur waren we door de douane. En dan kom je in een wachtruimte waar eigenlijk verder niets te beleven valt, je geen koffie kan krijgen en de houten banken te hard zijn om op te zitten, laat staan om te gaan liggen.
Vervolgens kregen we te horen dat onze boot niet voor 16:00 uur zou afvaren en inderdaad duurde het uiteindelijk tot 15:45 uur voor we in een bus konden stappen die ons naar de boot bracht. Al met al dus ruim 6 uur wachten voor een bootreis van welgeteld 1,5 uur. Typisch arabisch, voor zover ik de cultuur de afgelopen weken heb leren kennen.
De boot zelf was overigens een aangename verrassing. Behoorlijk modern, een goede bistro en zelfs een duty free shop. Bijna jammer dat het slechts voor 90 minuten was.
Aan de andere kant van de Rode Zee begon opnieuw het wachten, want de truck was op een andere boot eerder uit Egypte vertrokken, maar die boot deed 4 uur over de overvaart en kwam pas een uur later aan dan de groep.
Toen we 's avonds dan eindelijk tegen 9 uur doorreden naar de overnachtingsplek, was het dan ook prettig dat deze slechts op 10 minuten rijden van de haven lag.
De volgende dag bleven we nog in Aquaba. Niet dat in deze stad veel te belevn valt, maar er moest het één en ander geregeld worden. het weer was hier heel anders dan aan de Egyptische kant van de Rode Zee. Een harde wind, zandstormen en ongeveer 10 graden kouder.
We gingen overdag de stad in, waar we wel even moesten wennen aan het prijsniveau. De Jordanese dinar is evenveel waard als de euro en ook de prijs van eten en drinken was vrijwel gelijk aan de prijzen in West-Europa. Ongekend na maanden lang steeds vrijwel niets te betalen voor lunch en koffie.
Nadat we 's middags terugkwamen op de camping bleek dan ook dat het grootste deel van de tenten omgewaaid was, ondanks de stenen die we in de tenten hadden neergelegd. Eén tent was zelfs volledig weg inclusief inhoud. Een zoektocht van 20 minuten zorgde ervoor dat de tent weer teruggevonden werd. Van één andere tent was een stok gebroken. Mijn eigen tent was enkel een metertje opgeschoven, maar stond gelukkig nog verder gewoon overeind.
De volgende dag zijn we doorgereden naar Wadi Rum. Dit is een plek in de woestijn waar enorme hoge rotswanden omhoog steken. Indrukwekkend om hier tussen door te wandelen.
En dit leverde ook nog weer een bushcamp op in de woestijn, maar wel ijs en ijs koud. En tot mijn grote verbazing begon het 's avonds om 22:00 uur gewoon te regenen; in de woestijn !
Daarna gingen we door naar Wadi Musa, de plaats waar het bekende Petra te vinden is. Hier bleven we 3 nachten in een hotel, waar we in de kelder een grote ruimte deelden om te overnachten. Met nachttemperaturen onder 0 was dit wel noodzakelijk.
Twee dagen heb ik doorgebracht in de World Heritage Site van Petra (auw, 58 euro toegang, terwijl de Pyramiden in Giza slechts 7,50 euro kosten).
Ontzettend indrukwekkend om te wandelen tussen al deze 'gebouwen' in de rotsen die daar een paar duizend jaar geleden zijn gemaakt. Je kan je nauwelijks voorstellen dat dat mogelijk was met de beperkte middelen. En het gebied is zo ontzettend groot, dat je in 2 dagen nog geen eens alles kunt zien.
De laatste nacht in Jordanië brachten we door aan de kust van de Dode Zee. Uiteraard hebben we de namiddag zon gebruikt om rond te dobberen in het zoute water, waarvan de temperatuur nog redelijk aangenaam was.
Doordat we van de hoogte van 1200 meter nu afgedaald waren naar -370 meter, was de temperatuur totaal anders en konden we ook weer gewoon kamperen.
De volgende ochtend een bezoek gebracht aan Amman, hoewel we eigenlijk enkel een grote shoppingmall hebben gezien. Veel tijd was er niet, want we moesten om 13:00 uur aan de grens met Syrië zijn om er zeker van te zijn dat we op tijd door alle bureaucratische rompslomp zouden zijn en nog dezelfde dag in Damascus te komen.
Voor een veerboot in arabische landen moet je rekening houden met héél veel wachten. Je moet vooral vroeg van te voren aanwezig zijn om zeker te zijn van een ticket en daarna kan je aansluiten in de langzame rijen voor de paspoortcontrole. Hoewel de veerboot pas om 15:00 uur zou afvaren, waren we dus al om 09:30 uur bij de haven en tegen 12:00 uur waren we door de douane. En dan kom je in een wachtruimte waar eigenlijk verder niets te beleven valt, je geen koffie kan krijgen en de houten banken te hard zijn om op te zitten, laat staan om te gaan liggen.
Vervolgens kregen we te horen dat onze boot niet voor 16:00 uur zou afvaren en inderdaad duurde het uiteindelijk tot 15:45 uur voor we in een bus konden stappen die ons naar de boot bracht. Al met al dus ruim 6 uur wachten voor een bootreis van welgeteld 1,5 uur. Typisch arabisch, voor zover ik de cultuur de afgelopen weken heb leren kennen.
De boot zelf was overigens een aangename verrassing. Behoorlijk modern, een goede bistro en zelfs een duty free shop. Bijna jammer dat het slechts voor 90 minuten was.
Aan de andere kant van de Rode Zee begon opnieuw het wachten, want de truck was op een andere boot eerder uit Egypte vertrokken, maar die boot deed 4 uur over de overvaart en kwam pas een uur later aan dan de groep.
Toen we 's avonds dan eindelijk tegen 9 uur doorreden naar de overnachtingsplek, was het dan ook prettig dat deze slechts op 10 minuten rijden van de haven lag.
De volgende dag bleven we nog in Aquaba. Niet dat in deze stad veel te belevn valt, maar er moest het één en ander geregeld worden. het weer was hier heel anders dan aan de Egyptische kant van de Rode Zee. Een harde wind, zandstormen en ongeveer 10 graden kouder.
We gingen overdag de stad in, waar we wel even moesten wennen aan het prijsniveau. De Jordanese dinar is evenveel waard als de euro en ook de prijs van eten en drinken was vrijwel gelijk aan de prijzen in West-Europa. Ongekend na maanden lang steeds vrijwel niets te betalen voor lunch en koffie.
Nadat we 's middags terugkwamen op de camping bleek dan ook dat het grootste deel van de tenten omgewaaid was, ondanks de stenen die we in de tenten hadden neergelegd. Eén tent was zelfs volledig weg inclusief inhoud. Een zoektocht van 20 minuten zorgde ervoor dat de tent weer teruggevonden werd. Van één andere tent was een stok gebroken. Mijn eigen tent was enkel een metertje opgeschoven, maar stond gelukkig nog verder gewoon overeind.
De volgende dag zijn we doorgereden naar Wadi Rum. Dit is een plek in de woestijn waar enorme hoge rotswanden omhoog steken. Indrukwekkend om hier tussen door te wandelen.
En dit leverde ook nog weer een bushcamp op in de woestijn, maar wel ijs en ijs koud. En tot mijn grote verbazing begon het 's avonds om 22:00 uur gewoon te regenen; in de woestijn !
Daarna gingen we door naar Wadi Musa, de plaats waar het bekende Petra te vinden is. Hier bleven we 3 nachten in een hotel, waar we in de kelder een grote ruimte deelden om te overnachten. Met nachttemperaturen onder 0 was dit wel noodzakelijk.
Twee dagen heb ik doorgebracht in de World Heritage Site van Petra (auw, 58 euro toegang, terwijl de Pyramiden in Giza slechts 7,50 euro kosten).
Ontzettend indrukwekkend om te wandelen tussen al deze 'gebouwen' in de rotsen die daar een paar duizend jaar geleden zijn gemaakt. Je kan je nauwelijks voorstellen dat dat mogelijk was met de beperkte middelen. En het gebied is zo ontzettend groot, dat je in 2 dagen nog geen eens alles kunt zien.
De laatste nacht in Jordanië brachten we door aan de kust van de Dode Zee. Uiteraard hebben we de namiddag zon gebruikt om rond te dobberen in het zoute water, waarvan de temperatuur nog redelijk aangenaam was.
Doordat we van de hoogte van 1200 meter nu afgedaald waren naar -370 meter, was de temperatuur totaal anders en konden we ook weer gewoon kamperen.
De volgende ochtend een bezoek gebracht aan Amman, hoewel we eigenlijk enkel een grote shoppingmall hebben gezien. Veel tijd was er niet, want we moesten om 13:00 uur aan de grens met Syrië zijn om er zeker van te zijn dat we op tijd door alle bureaucratische rompslomp zouden zijn en nog dezelfde dag in Damascus te komen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
