Leven op de truck
Door: Ronald
Blijf op de hoogte en volg Ronald
18 November 2010 | Egypte, Luxor
Vandaag zijn we drie maanden onderweg vanaf Kaapstad, en het is misschien wel eens aardig om meer te vertellen over het dagelijks leven op de truck. Niet dat elke dag hetzelfde is, maar voor een groot deel valt wel te schetsen hoe het er zo al aan toe gaat.
We vertrokken uit Kaapstad met 15 reizigers. In Harare, Zimbabwe zijn Adam en Lara teruggekomen na een onderbreking in Zuid-Afrika. Zij zaten al op de reis vanaf Marokko, maar hadden nieuwe paspoorten nodig en dat duurde een beetje langer dan de week die gepland stond in Kaapstad. Daarna zijn er in Nairobi 5 personen bijgekomen: Robert en Hendrik uit Zuid-Afrika en Allison, Spencer en Robert (2) uit Australië. Vanuit Khartoum is Lara teruggevlogen naar Engeland ivm familie-omstandigheden. Op dit moment zijn we dus met 21 reizigers, plus Mark de chauffeur.
Een gemiddelde dag begint met het opstaan van de kookgroep, de 2 personen die de avond ervoor de maaltijd hebben bereid. Zij zetten de ketel water op voor koffie/thee en maken een ontbijt klaar. Omdat het grootste deel van de groep Engels georienteerd is, is het ontbijt vaak uitgebreider dan wij in Nederland gewend zijn. Geen enkele keer is het gewoon brood geweest dat je zelf diende te beleggen, maar vaak toast, roereieren, bonen in tomatensaus, wentelteefjes, pannekoeken of een fruitsalade. Alleen als er geen inkoopmogelijkheden waren, of we de avond ervoor geen kookgroep hadden omdat we bijvoorbeeld uit eten gingen, dan wordt de grote voorraad cornflakes of brinta aangesproken.
De avond ervoor heeft Mark altijd aangegeven om welke tijd hij wil vertrekken en normaal staat het ontbijt één uur voor vertrek klaar. Ondertussen ruimt iedereen zijn tent en slaapspullen op en ongeveer een kwartier voor vertrek worden de stoelen ingepakt en de ontbijtspullen opgeruimd. 5 Minuten voor tijd start Mark de motor van de truck ten teken dat we gaan vertrekken. Het sein voor de meesten om de tanden te poetsen, nog even het toilet (de bosjes) te bezoeken en de tafels op te klappen en weg te bergen. Alle materialen in de truck zijn zodanig opgeborgen dat we ze van de buitenkant kunnen bereiken.
Op een normale reisdag doen we meestal eerst een stuk van 2 uur tot aan de eerste plaspauze. Dit eerste gedeelte is het vaak nog koud buiten en zijn de zijkanten van de truck gesloten. Dat is op zich niet zo leuk, omdat het zicht door de plastic ramen niet optimaal te noemen is. Zodra de zon aan warmte wint, kunnen we van binnenuit de zijkanten (gedeeltelijk of over de hele lengte) oprollen. Daarmee ontstaat dus een compleet open zijkant, die het voor iedereen mogelijk maakt om goed naar buiten te kunnen kijken.
Niet dat iedereen dat ook doet. Tijdens de rit heb je drie soorten reisgenoten: de slapers, de lezers en de kijkers.
Kim en Kay zijn een echte slapers. Zij liggen het liefst de hele dag op een bank en zien dus in feite niets van de omgeving. Misschien is dat het gevolg van te veel reizen, zij waren allebei al op de truck voor Kaapstad. Anderen doen af en toe een dutje.
Veel anderen zijn lezers: zij zitten de hele dag met een boek in de handen, of de laptop op schoot, en kijken af en toe eens op als ze attent worden gemaakt op iets bijzonders langs de weg.
En slechts enkelen, waaronder ikzelf, zitten eigenlijk altijd naar buiten te kijken.
Voor de lunch stoppen we rond 13:00 uur. In de eerste maanden was dat vaak op een rustige plek waar je niet werd lastig gevallen door de lokale bevolking. We hadden dan individueel al onze lunch ingekocht bij een supermarkt. Sinds de aankomst in Ethiopië hebben we wat meer de tijd op de reisdagen en houden we lunchstops in kleine stadjes en hebben we een uur of langer de tijd om ergens wat te lunchen. Tijdens zo’n stop moeten er wel altijd mensen op de truck blijven om te voorkomen dat er ingebroken wordt, want er ligt voor heel wat geld aan camera’s, laptops, Iphones etc bij elkaar.
Na de lunch rijden we door tot de schemer (als we bushcampen) of uiteraard tot we op de bestemming zijn, maar zelden in het donker. Bij een bushcamp begint Mark vanaf 17:00 uur uit te kijken naar een geschikte plek, samen met de 1 of 2 reizigers die in de cabin bij hem zitten. Soms heeft Mark al een plek in gedachten, waar hij vorig jaar ook heeft gestopt, maar vaak komen de plekken niet overeen doordat we dit jaar sneller rijden dan hij vorig jaar deed.
Na aankomst helpt iedereen in eerste instantie om de spullen voor de kookgroep klaar te zetten, dus weer de tafels, de kooktoestellen (meestal de kolenbranders) en verder alles wat ze die avond nodig hebben. Daarna zet iedereen zijn tent op. Ondertussen wordt het water gekookt voor een kop koffie/thee/soep en daarna begint het wachten op het avondeten. Ook hiervoor geldt dat er nooit een simpele maaltijd wordt gemaakt. Ik moet de eerste keer nog meemaken dat we enkel een grote pan rijst of macaroni voorgeschoteld krijgen. We eten uiteraard wel rijst, macaroni, couscous etc, maar het is altijd omgeven door enorm veel verschillende bijzaken. Met name de hoeveelheid groenten is vaak groot, omdat dit erg goedkoop te krijgen is op de markten. Maar ook het vlees is meestal zeer goed te noemen. Al met al dus zeer smakelijk.
We eten meestal met het bord op schoot of zittend op een grote mat met het bord op de grond. We hebben wel 2 tafels, maar dat is niet genoeg om met 20 man aan te eten. Alleen als we op een kampterrein tafels ter beschikking hebben, dan maken we daar uiteraard gebruik van. De maaltijd is meestal tussen 8 en 9 afgelopen, na nogmaals een ronde koffie/thee en voor een aantal is dat ook het moment om de tent in te gaan. Voor anderen is er dan nog tijd om wat te lezen, op de laptop te werken, een spelletje te doen, te kletsen en drinken of gewoon naar de sterren te liggen staren. Om 23:00 uur ligt iedereen normaal gesproken wel op bed, want het vertrek is vaak al om 7 uur, dus om 6 uur opstaan.
Onderweg tijdens het rijden wordt er uiteraard ook wel veel gekletst. Vaak staat er ook muziek op, dat we zelf kunnen bedienen door een Ipod of mp3-player aan de versterker te koppelen. Sinds Nairobi met de nieuwe reisgenoten wordt er ook iets vaker een spelletje gedaan, bijvoorbeeld scrabble.
Verder is de indeling van de truck redelijk vrij. Iedereen heeft zijn eigen opbergplek onder de banken, maar het is niet zo dat je altijd bij je eigen spullen zit. Slechts een enkeling verkliest het om elke dag op dezelfde plek te zitten, de rest wisselt het af. Zo is het zicht naar buiten toe in het voorste deel van de truck over het algemeen beter dan achterin en voorin zit je in de rijrichting, terwijl je achterin dwars op de rijrichting zit. Sinds we in Nairobi een nieuwe truck (Roxi) hebben, hebben we geheel achterin een ‘beach’, een plek waar je languit op een aantal kussens kunt liggen of gewoon lekker kunt zitten.
Als we door bewoonde gebieden rijden, krijgen we veel aandacht van de lokale bevolking. Met name kinderen zwaaien naar de truck en komen soms van verre aangehold als ze ons aan zien komen rijden. Maar ook voor veel volwassenen is het zien van onze behoorlijk grote truck een bijzonderheid. Daar komt bij dat je in de truck op een aantal plaatsen zodanig kunt staan dat je hoofd uit het dak steekt, bijvoorbeeld bij de beach. Het moet dus ook wel een vreemd gezicht zijn voor de zwarte bevolking om zo’n vrachtwagen met allemaal blanken ‘erop en eraan’ te zien.
Sinds Nairobi hebben we erg veel bushcamps gedaan, omdat we door veel onbewoonde gebieden reden en omdat Mark er de voorkeur aan geeft boven campings die toch niet voldoen aan de verwachtingen. Met name in Noord-Kenia en Sudan was er geen andere keuze in de woestijngebieden. Op zich natuurlijk niets mis mee, maar als je zo 5 nachten achter elkaar in het wild gekampeerd hebt, dan begint alles toch wel behoorlijk vies te worden en dan met name je lichaam. Want de truck heeft wel water voor maaltijden en om je handen te wassen, maar er is geen mogelijkheid om ’s morgens echt even jezelf op te frissen of ’s avonds het zand uit je haren te wassen. En het gekke is dat je hier na een paar maanden toch echt aan begint te wennen. Het eerste gedeelte van de trip vond ik het niet echt leuk om 2 nachten achterelkaar te bushcampen, nu heb ik pas na de 4de nacht het idee van ‘nu wil ik wel weer eens een douche’ gebruiken. En met douche bedoel ik dan nog geen eens een waterstraal maar gewoon een emmer water om alles eens even op te frissen.
Maar zoals het er nu uitziet zullen we niet vaak meer wildkamperen, want in Egypte verblijven we vrijwel altijd in toeristische gebieden en daarna in Jordanië, Syrië en Tukije is het te koud om nog te kamperen en zullen we gebruik maken van hostels. De enige periode zal komende week in de Westelijke Dessert van Egypte zijn, maar mogelijk dat we daar toch ook tussendoor een camping aandoen in een oase.
Wie het leuk vind om eens wat meer te lezen over de reis, kijk dan eens op de blogs van andere reizigers:
Adam en Sonya zijn al vanaf Marokko op de truck:
http://uta2010.blogspot.com/
http://sonya.ontheroad.to/
Gabrielle is gelijk met mij Kaapstad begonnen. Hij schrijft in het Italiaans, maar heeft erg mooie foto’s op zijn site:
http://www.transafricana.it/
Jen en Jules zijn ook vanaf Kaapstad onderweg:
http://www.travelpod.com/members/julesandjen
Robert en Hendrik zijn in Nairobi erbij gekomen, maar zijn net als ik Johannesburg aan hun reis begonnen:
http://www.fuzzytravel.com/joburgtocairo/
Nog even alle namen van de huidige reisgenoten, hun land van herkomst en hun eindbestemming
Adam – Guernsey – Istanbul
Dave – Engeland – Istanbul
Gabrielle – Italië – Cairo
Kay – Australië – Istanbul
Kenji – Hawaii – Cairo
Robert – Australië – Cairo
Sonya – Nieuw-Zeeland – Istanbul
Yuwichi – Japan – Istanbul
Matt en Kerry – Nieuw-Zeeland – Cairo
Jen en Jules – Schotland/NZ – Cairo
Robert en Hendrik – Zuid-Afrika – Cairo
Kim en Kyle – Zuid-Afrika – Istanbul
Alison en Spencer – Australië – Istanbul
Pat en Ishwar – Australië – Istanbul
We vertrokken uit Kaapstad met 15 reizigers. In Harare, Zimbabwe zijn Adam en Lara teruggekomen na een onderbreking in Zuid-Afrika. Zij zaten al op de reis vanaf Marokko, maar hadden nieuwe paspoorten nodig en dat duurde een beetje langer dan de week die gepland stond in Kaapstad. Daarna zijn er in Nairobi 5 personen bijgekomen: Robert en Hendrik uit Zuid-Afrika en Allison, Spencer en Robert (2) uit Australië. Vanuit Khartoum is Lara teruggevlogen naar Engeland ivm familie-omstandigheden. Op dit moment zijn we dus met 21 reizigers, plus Mark de chauffeur.
Een gemiddelde dag begint met het opstaan van de kookgroep, de 2 personen die de avond ervoor de maaltijd hebben bereid. Zij zetten de ketel water op voor koffie/thee en maken een ontbijt klaar. Omdat het grootste deel van de groep Engels georienteerd is, is het ontbijt vaak uitgebreider dan wij in Nederland gewend zijn. Geen enkele keer is het gewoon brood geweest dat je zelf diende te beleggen, maar vaak toast, roereieren, bonen in tomatensaus, wentelteefjes, pannekoeken of een fruitsalade. Alleen als er geen inkoopmogelijkheden waren, of we de avond ervoor geen kookgroep hadden omdat we bijvoorbeeld uit eten gingen, dan wordt de grote voorraad cornflakes of brinta aangesproken.
De avond ervoor heeft Mark altijd aangegeven om welke tijd hij wil vertrekken en normaal staat het ontbijt één uur voor vertrek klaar. Ondertussen ruimt iedereen zijn tent en slaapspullen op en ongeveer een kwartier voor vertrek worden de stoelen ingepakt en de ontbijtspullen opgeruimd. 5 Minuten voor tijd start Mark de motor van de truck ten teken dat we gaan vertrekken. Het sein voor de meesten om de tanden te poetsen, nog even het toilet (de bosjes) te bezoeken en de tafels op te klappen en weg te bergen. Alle materialen in de truck zijn zodanig opgeborgen dat we ze van de buitenkant kunnen bereiken.
Op een normale reisdag doen we meestal eerst een stuk van 2 uur tot aan de eerste plaspauze. Dit eerste gedeelte is het vaak nog koud buiten en zijn de zijkanten van de truck gesloten. Dat is op zich niet zo leuk, omdat het zicht door de plastic ramen niet optimaal te noemen is. Zodra de zon aan warmte wint, kunnen we van binnenuit de zijkanten (gedeeltelijk of over de hele lengte) oprollen. Daarmee ontstaat dus een compleet open zijkant, die het voor iedereen mogelijk maakt om goed naar buiten te kunnen kijken.
Niet dat iedereen dat ook doet. Tijdens de rit heb je drie soorten reisgenoten: de slapers, de lezers en de kijkers.
Kim en Kay zijn een echte slapers. Zij liggen het liefst de hele dag op een bank en zien dus in feite niets van de omgeving. Misschien is dat het gevolg van te veel reizen, zij waren allebei al op de truck voor Kaapstad. Anderen doen af en toe een dutje.
Veel anderen zijn lezers: zij zitten de hele dag met een boek in de handen, of de laptop op schoot, en kijken af en toe eens op als ze attent worden gemaakt op iets bijzonders langs de weg.
En slechts enkelen, waaronder ikzelf, zitten eigenlijk altijd naar buiten te kijken.
Voor de lunch stoppen we rond 13:00 uur. In de eerste maanden was dat vaak op een rustige plek waar je niet werd lastig gevallen door de lokale bevolking. We hadden dan individueel al onze lunch ingekocht bij een supermarkt. Sinds de aankomst in Ethiopië hebben we wat meer de tijd op de reisdagen en houden we lunchstops in kleine stadjes en hebben we een uur of langer de tijd om ergens wat te lunchen. Tijdens zo’n stop moeten er wel altijd mensen op de truck blijven om te voorkomen dat er ingebroken wordt, want er ligt voor heel wat geld aan camera’s, laptops, Iphones etc bij elkaar.
Na de lunch rijden we door tot de schemer (als we bushcampen) of uiteraard tot we op de bestemming zijn, maar zelden in het donker. Bij een bushcamp begint Mark vanaf 17:00 uur uit te kijken naar een geschikte plek, samen met de 1 of 2 reizigers die in de cabin bij hem zitten. Soms heeft Mark al een plek in gedachten, waar hij vorig jaar ook heeft gestopt, maar vaak komen de plekken niet overeen doordat we dit jaar sneller rijden dan hij vorig jaar deed.
Na aankomst helpt iedereen in eerste instantie om de spullen voor de kookgroep klaar te zetten, dus weer de tafels, de kooktoestellen (meestal de kolenbranders) en verder alles wat ze die avond nodig hebben. Daarna zet iedereen zijn tent op. Ondertussen wordt het water gekookt voor een kop koffie/thee/soep en daarna begint het wachten op het avondeten. Ook hiervoor geldt dat er nooit een simpele maaltijd wordt gemaakt. Ik moet de eerste keer nog meemaken dat we enkel een grote pan rijst of macaroni voorgeschoteld krijgen. We eten uiteraard wel rijst, macaroni, couscous etc, maar het is altijd omgeven door enorm veel verschillende bijzaken. Met name de hoeveelheid groenten is vaak groot, omdat dit erg goedkoop te krijgen is op de markten. Maar ook het vlees is meestal zeer goed te noemen. Al met al dus zeer smakelijk.
We eten meestal met het bord op schoot of zittend op een grote mat met het bord op de grond. We hebben wel 2 tafels, maar dat is niet genoeg om met 20 man aan te eten. Alleen als we op een kampterrein tafels ter beschikking hebben, dan maken we daar uiteraard gebruik van. De maaltijd is meestal tussen 8 en 9 afgelopen, na nogmaals een ronde koffie/thee en voor een aantal is dat ook het moment om de tent in te gaan. Voor anderen is er dan nog tijd om wat te lezen, op de laptop te werken, een spelletje te doen, te kletsen en drinken of gewoon naar de sterren te liggen staren. Om 23:00 uur ligt iedereen normaal gesproken wel op bed, want het vertrek is vaak al om 7 uur, dus om 6 uur opstaan.
Onderweg tijdens het rijden wordt er uiteraard ook wel veel gekletst. Vaak staat er ook muziek op, dat we zelf kunnen bedienen door een Ipod of mp3-player aan de versterker te koppelen. Sinds Nairobi met de nieuwe reisgenoten wordt er ook iets vaker een spelletje gedaan, bijvoorbeeld scrabble.
Verder is de indeling van de truck redelijk vrij. Iedereen heeft zijn eigen opbergplek onder de banken, maar het is niet zo dat je altijd bij je eigen spullen zit. Slechts een enkeling verkliest het om elke dag op dezelfde plek te zitten, de rest wisselt het af. Zo is het zicht naar buiten toe in het voorste deel van de truck over het algemeen beter dan achterin en voorin zit je in de rijrichting, terwijl je achterin dwars op de rijrichting zit. Sinds we in Nairobi een nieuwe truck (Roxi) hebben, hebben we geheel achterin een ‘beach’, een plek waar je languit op een aantal kussens kunt liggen of gewoon lekker kunt zitten.
Als we door bewoonde gebieden rijden, krijgen we veel aandacht van de lokale bevolking. Met name kinderen zwaaien naar de truck en komen soms van verre aangehold als ze ons aan zien komen rijden. Maar ook voor veel volwassenen is het zien van onze behoorlijk grote truck een bijzonderheid. Daar komt bij dat je in de truck op een aantal plaatsen zodanig kunt staan dat je hoofd uit het dak steekt, bijvoorbeeld bij de beach. Het moet dus ook wel een vreemd gezicht zijn voor de zwarte bevolking om zo’n vrachtwagen met allemaal blanken ‘erop en eraan’ te zien.
Sinds Nairobi hebben we erg veel bushcamps gedaan, omdat we door veel onbewoonde gebieden reden en omdat Mark er de voorkeur aan geeft boven campings die toch niet voldoen aan de verwachtingen. Met name in Noord-Kenia en Sudan was er geen andere keuze in de woestijngebieden. Op zich natuurlijk niets mis mee, maar als je zo 5 nachten achter elkaar in het wild gekampeerd hebt, dan begint alles toch wel behoorlijk vies te worden en dan met name je lichaam. Want de truck heeft wel water voor maaltijden en om je handen te wassen, maar er is geen mogelijkheid om ’s morgens echt even jezelf op te frissen of ’s avonds het zand uit je haren te wassen. En het gekke is dat je hier na een paar maanden toch echt aan begint te wennen. Het eerste gedeelte van de trip vond ik het niet echt leuk om 2 nachten achterelkaar te bushcampen, nu heb ik pas na de 4de nacht het idee van ‘nu wil ik wel weer eens een douche’ gebruiken. En met douche bedoel ik dan nog geen eens een waterstraal maar gewoon een emmer water om alles eens even op te frissen.
Maar zoals het er nu uitziet zullen we niet vaak meer wildkamperen, want in Egypte verblijven we vrijwel altijd in toeristische gebieden en daarna in Jordanië, Syrië en Tukije is het te koud om nog te kamperen en zullen we gebruik maken van hostels. De enige periode zal komende week in de Westelijke Dessert van Egypte zijn, maar mogelijk dat we daar toch ook tussendoor een camping aandoen in een oase.
Wie het leuk vind om eens wat meer te lezen over de reis, kijk dan eens op de blogs van andere reizigers:
Adam en Sonya zijn al vanaf Marokko op de truck:
http://uta2010.blogspot.com/
http://sonya.ontheroad.to/
Gabrielle is gelijk met mij Kaapstad begonnen. Hij schrijft in het Italiaans, maar heeft erg mooie foto’s op zijn site:
http://www.transafricana.it/
Jen en Jules zijn ook vanaf Kaapstad onderweg:
http://www.travelpod.com/members/julesandjen
Robert en Hendrik zijn in Nairobi erbij gekomen, maar zijn net als ik Johannesburg aan hun reis begonnen:
http://www.fuzzytravel.com/joburgtocairo/
Nog even alle namen van de huidige reisgenoten, hun land van herkomst en hun eindbestemming
Adam – Guernsey – Istanbul
Dave – Engeland – Istanbul
Gabrielle – Italië – Cairo
Kay – Australië – Istanbul
Kenji – Hawaii – Cairo
Robert – Australië – Cairo
Sonya – Nieuw-Zeeland – Istanbul
Yuwichi – Japan – Istanbul
Matt en Kerry – Nieuw-Zeeland – Cairo
Jen en Jules – Schotland/NZ – Cairo
Robert en Hendrik – Zuid-Afrika – Cairo
Kim en Kyle – Zuid-Afrika – Istanbul
Alison en Spencer – Australië – Istanbul
Pat en Ishwar – Australië – Istanbul
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
